Biodra i pochodnie

Napisał

Czy czasem Pan Jezus nie namawia nas do chronicznego stresu, kiedy wzywa, żebyśmy wciąż czuwali (przepasane biodra można byłoby zrozumieć jako “życie na walizkach”, a zapalone pochodnie jako wciąż zapalony silnik samochodu) nieustannie? Tym bardziej, że wspomina, że pan może przyjść choćby i o trzeciej straży nocnej (czyli, według podziału rzymskiego, od północy do trzeciej nad ranem)? Można byłoby to i tak zrozumieć, gdyby nie pierwsze czytanie, w którym św. Paweł w zachwycający sposób kreśli to, co zrobił dla nas Jezus: jeśli na takiego Pana mam czekać, to faktycznie będę czuwał w każdym czasie, żeby nie przegapić spotkania z Nim.

Liturgia Słowa na wtorek XXIX tygodnia zwykłego (rok II)

(Ef 2, 12-22)
Bracia: W owym czasie byliście poza Chrystusem, obcy względem społeczności Izraela i bez udziału w przymierzach obietnicy, niemający nadziei ani Boga na tym świecie. Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość. W swym ciele pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch rodzajów ludzi stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i w ten sposób jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem, w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości. A przyszedłszy, zwiastował pokój wam, którzy jesteście daleko, i pokój tym, którzy są blisko, bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca. A więc nie jesteście już obcymi i przybyszami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga – zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie głowicą węgła jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.

(Łk 12, 35-38)
Jezus powiedział do swoich uczniów: “Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy bądźcie podobni do ludzi oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc, będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie”.

Loading