Jezus dał uczniom wielką władzę, także nad światem duchowym. Jednocześnie posyła ich w trudne sytuacje, w których będą odrzuceni; nie będą też mogli brać ze sobą na drogę podstawowych rzeczy, by nie być niezależnymi. W ten sposób Pan chroni Dwunastu przed pychą i daje im okazje do wzrostu, co jest jeszcze ważniejsze, niż wyrzucanie demonów czy leczenie chorób.

Mądrość Boża – posłuchaj homilii na dziś

Liturgia Słowa na środę XXV tygodnia (rok II)

(Prz 30, 5-9)
Każde słowo Boże wypróbowane, tarczą jest dla tych, co się chronią do niego. Do słów Jego nic nie dodawaj, by cię nie skarcił i zostałbyś kłamcą. Proszę Cię o dwie rzeczy, nie odmawiaj mi, nim umrę: Fałsz i kłamstwo oddal ode mnie, nie dawaj mi bogactwa ni nędzy, żyw mnie chlebem niezbędnym, bym syty, nie stał się niewierny i nie rzekł: „A któż to jest Pan?” lub z biedy nie zaczął kraść i nie targnął się na imię mego Boga.

(Łk 9, 1-6)
Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych. Mówił do nich: „Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, pozostańcie tam i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśliby was gdzieś nie przyjęli, wychodząc z tego miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!” Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

• głoszenie
• nawracanie się
• pokora
• posłanie