Dzisiejsze czytania pokazują, że nasza miłość do Boga jest mierzona miłością do człowieka:

– pierwsze czytanie wskazuje na aspekt „negatywny” tej miłości, taki aspekt który można streścić w zdaniu „nie czyń drugiemu, co Tobie nie miłe”, czytanie mówi bowiem, żeby nie gnębić, nie uciskać, nie krzywdzić, nie postępować jak lichwiarz;

– drugie czytanie pokazuje aspekt „pozytywny”: Paweł i jego współpracownicy zaświadczają o niesamowitym przyjęciu, jakiego doznali od Tesaloniczan.

Tesaloniczanie przyjęli Pawła, ale przyjęli przede wszystkim „słowo pośród wielkiego ucisku” i to tak odmieniło ich życie, że nawet nie potrzeba było o tym mówić – to było widać!

Przyjęcie Słowa Bożego „całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem” będzie prowadziło do przyjmowania, traktowania bliźniego „jak siebie samego”.

 

PS. Wydaje się, że prawdziwe będzie i zdanie o przeciwnym kierunku – prawdziwą szkołą słuchania i przyjmowania Słowa Bożego

będzie słuchanie i przyjmowanie bliźniego; jedne bowiem mamy uszy i serce – wytrenowane w przyjmowaniu bliźnich, lepiej poradzą sobie ze Słowem Bożym.

 

CZYTANIA XXX NIEDZIELA ZWYKŁA

(Wj 22, 20-26)
Tak mówi Pan: „Nie będziesz gnębił ani uciskał przybysza, bo wy sami byliście przybyszami w ziemi egipskiej. Nie będziesz krzywdził żadnej wdowy ani sieroty. Jeślibyś ich skrzywdził i poskarżą Mi się, usłyszę ich skargę, rozpali się gniew mój, i wygubię was mieczem; i żony wasze będą wdowami, a dzieci wasze sierotami. Jeśli pożyczysz pieniądze ubogiemu z mojego ludu, żyjącemu obok ciebie, to nie będziesz postępował wobec niego jak lichwiarz i nie każesz mu płacić odsetek. Jeśli weźmiesz w zastaw płaszcz twego bliźniego, winieneś mu go oddać przed zachodem słońca, bo jest to jedyna jego szata i jedyne okrycie jego ciała podczas snu. I jeśliby się on żalił przede Mną, usłyszę go, bo jestem litościwy”.

(Ps 18 (17), 2-3a. 3b-4. 47 i 51ab)
REFREN: Miłuję Ciebie, Panie, Mocy moja

Miłuję Cię, Panie,
Mocy moja,
Panie, Opoko moja i Twierdzo,
mój Wybawicielu.

Boże, Skało moja, na którą się chronię,
Tarczo moja, Mocy zbawienia mego i moja Obrono.
Wzywam Pana, godnego chwały,
i wyzwolony będę od moich nieprzyjaciół.

Niech żyje Pan, niech będzie błogosławiona moja Opoka,
niech będzie wywyższony mój Bóg i Zbawca.
Ty dałeś wielkie zwycięstwo królowi
i łaską obdarzyłeś Dawida, Twego pomazańca.

(1 Tes 1, 5c-10)
Bracia: Wiecie, jacy dla was byliśmy, przebywając wśród was. A wy, przyjmując słowo pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha Świętego, staliście się naśladowcami naszymi i Pana, tak że okazaliście się wzorem dla wszystkich wierzących w Macedonii i Achai. Dzięki wam nauka Pańska stała się głośna nie tylko w Macedonii i Achai, ale wasza wiara w Boga wszędzie dała się poznać, tak że nawet nie potrzebujemy o tym mówić. Albowiem oni sami opowiadają o nas, jakiego to przyjęcia doznaliśmy od was i jak nawróciliście się od bożków do Boga, by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu i oczekiwać z niebios jego Syna, którego wskrzesił z martwych, Jezusa, naszego wybawcę od nadchodzącego gniewu.

Aklamacja (J 14, 23)
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.

(Mt 22, 34-40)
Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: „Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?” On mu odpowiedział: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy”.