Pytanie Pawła S.
Pamiętam, że dawno temu, kiedy byłem jeszcze na świeckich studiach, w którymś momencie zacząłem chodzić przed wykładami na Mszę Świętą i kiedy któregoś dnia z rana przechodziłem przez korytarz akademika, niespodziewanie z pokoju na drugim końcu wyszedł w piżamie niejaki Paweł S. i zdziwiony moim widokiem, zapytał: – Piotrek? A!, do sklepu idziesz? – Nie, do kościoła… – odpowiedziałem po chwili wahania, czy zamiast przyznawać się przed całym piętrem studentów do moich praktyk religijnych, po prostu nie skorzystać z gotowego wykrętu. Jeśli tamtego ranka nie zaparłem się mojej wiary, to właśnie dzięki temu, że przypomniała mi się Ewangelia z dzisiejszej Liturgii słowa i uzmysłowiłem sobie, że jeśli nazwę przed kimś kościół sklepem, to w jakimś sensie stanę się jednym z tych, którzy potraktowali świątynię jak targowisko; a może warto, żebym również dzisiaj zadawał sobie pytanie Pawła S, kiedy wychodzę do kościoła z mojej zakonnej celi…
Słowo Boże na dziś
(1 Mch 4,36-37.52-59)
Juda i jego bracia powiedzieli: „Oto nasi wrogowie są starci. Chodźmy, aby świątynię oczyścić i na nowo poświęcić”. Zebrało się więc wszystko wojsko i poszli na górę Syjon. Dwudziestego piątego dnia dziewiątego miesiąca, to jest miesiąca Kislew, sto czterdziestego ósmego roku wstali wcześnie rano i zgodnie z Prawem złożyli ofiarę na nowym ołtarzu całopalenia, który wybudowali. Dokładnie w tym samym czasie i tego samego dnia, którego poganie go zbezcześcili, został on na nowo poświęcony przy śpiewie pieśni i grze na cytrach, harfach i cymbałach. Cały lud upadł na twarz, oddał pokłon i aż pod niebo wysławiał Tego, który im zesłał takie szczęście. Przez osiem dni obchodzili poświęcenie ołtarza, a przy tym pełni radości składali całopalenia, ofiary pojednania i uwielbienia. Fasadę świątyni ozdobili złotymi wieńcami i małymi tarczami, odbudowali bramy i pomieszczenia dla kapłanów i drzwi do nich pozakładali. A między ludem panowała wielka radość z tego powodu, że skończyła się hańba, którą sprowadzili poganie. Juda zaś, jego bracia i całe zgromadzenie Izraela postanowili, że uroczystość poświęcenia ołtarza będą z weselem i radością obchodzili z roku na rok przez osiem dni, począwszy od dnia dwudziestego piątego miesiąca Kislew.
(1 Krn 29,10-11abc.11d-12)
REFREN: Chwalimy, Panie, Twe przesławne imię
Bądź błogosławiony, o Panie, Boże ojca naszego, Izraela,
na wieki wieków.
Twoja jest, o Panie, wielkość i potęga,
sława, majestat i chwała;
bo wszystko, co jest na niebie i na ziemi, jest Twoje.
Do Ciebie, Panie, należy królowanie.
Bogactwo i chwała od Ciebie pochodzi.
Ty nad wszystkim panujesz, a w ręku Twoim siła i potęga
i ręką Twoją wywyższasz i utwierdzasz wszystko.
Aklamacja (J 10,27)
Moje owce słuchają mojego głosu, Ja znam je, a one idą za Mną.
(Łk 19,45-48)
Jezus wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: „Napisane jest: „Mój dom będzie domem modlitwy”, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców”. I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.
