Przefantastyczny Barnaba
Barnaba jest określony w pierwszym czytaniu jako „człowiek dobry i pełen Ducha Świętego i wiary”; a jednak cztery rozdziały później dochodzi do poważnego sporu, a w rezultacie do rozłamu, między Barnabą a Pawłem, którzy wcześniej odbyli pierwszą wyprawę misyjną tak, że już ze sobą nie współpracują. Czy to znaczy, że w tych kilku wersetach piętnastego rozdziału Dziejów Apostolskich Barnaba już nie był pełen Ducha Świętego i przestał być dobrym człowiekiem? Lub że obraz Barnaby w pierwszym czytaniu jest wyidealizowany, jakby bajkowy, nieprawdziwy?
A może jednak to nasze spojrzenie jest niedojrzałe i zbyt bujające w obłokach? Być pełnym Ducha Świętego nie oznacza przemiany w anioła, ani tego, że nie ma się złego dnia, nie traci się już nigdy cierpliwości, nie popełnia błędów; przecież wszyscy apostołowie zostali napełnieni Duchem Świętym, podobnie i ty – w sakramencie bierzmowania. Może zatem bycie dobrym i pełnym Ducha Świętego nie oznacza bycia całkowicie przedfantastycznym i absolutnie bezbłędnym, ale raczej wskazuje na szybkie uznanie własnej winy, pokornej zgodzie na własne ograniczenia i przez dodawanie miejsca Duchowi Świętemu właśnie?
Wspomnienie św. Barnaby
(Dz 11, 21b-26; 13, 1-3)
W Antiochii wielka liczba ludzi uwierzyła i nawróciła się do Pana. Wieść o tym doszła do uszu Kościoła w Jerozolimie. Wysłano do Antiochii Barnabę. Gdy on przybył i zobaczył działanie łaski Bożej, ucieszył się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu; był bowiem człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego i wiary. Pozyskano wtedy wielką rzeszę dla Pana. Udał się też do Tarsu, aby odszukać Szawła. A kiedy go znalazł, przyprowadził do Antiochii i przez cały rok pracowali razem w Kościele, nauczając wielką rzeszę ludzi. W Antiochii też po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami. W Antiochii, w tamtejszym Kościele, byli prorokami i nauczycielami: Barnaba i Szymon, zwany Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen, który wychowywał się razem z Herodem tetrarchą, i Szaweł. Gdy odprawili publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: „Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem”. Wtedy po poście i modlitwie oraz po włożeniu na nich rąk, wyprawili ich.
(Ps 98, 1. 2-3ab. 3c-4. 5-6)
REFREN: Pan Bóg objawił swoją sprawiedliwość
Śpiewajcie Panu pieśń nową,
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo zgotowała Mu Jego prawica
i święte ramię Jego.
Pan okazał swoje zbawienie,
na oczach narodów objawił swą sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją
wobec domu Izraela.
Ujrzały wszystkie krańce ziemi
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,
cieszcie się i weselcie, i grajcie!
Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry,
przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy,
przy trąbach i dźwięku rogu
na oczach Pana, Króla, się radujcie.
(Mt 10, 7-13)
„Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie! Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski! Wart jest bowiem robotnik swej strawy. A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was»”.
